balık krakeri koruma ve yaşatma derneği

son kez: hayatta son kez yaptığımız şeyler oluyor. ama o an onun son kez oluşunu bilmeyişimiz ve bunu sonradan hatırlayışımız hüzünlendiriyor beni. vay be, ulan son kez yapmışız meğersem... vay be o son görüşümüzmüş demek filan diyoruz. bazen de bişey yaparsın, ulan bu da son olur herhalde. bi daha nerde yaparız, nasıl yaparız, nasıl görüşürüz filan diye düşünürsün ama yıllar sonra bi bakmışındır ki yine yaparsın. o zaman da hüzünlenir insan ama sevinçli bi hüzünlenme olur bu kez. olur yani böyle şeyler.

ben sepet almayacağım: hani ne bileyim ya işte markette filan birileri, hiç tanımadığım insanlar, bi ürüne filan bakar. sepet gibi bişey alacaktır mesela. sepeti alır eline, iki saat inceler. böyle dikkatle inceler ama ben ellerim cebimde giderim oraya. şöyle bi bakarım. belki elimin tekini cebimden çıkarıp sepeti şöyle bir saniyeliğine kaldırır bırakırım veya biraz iterim. sonra elimi tekrar cebime koyarım. suratımda sabit ve ne olduğu belirsiz bi ifade vardır. sonra orda dururum ve marketin uzak bi yerine boş ve anlamsız bir şekilde bakarım. yani benim umrumda değildir o sepet. rahatımdır. ama o insan rahat değildir. sepet onu sıkıntıya sokar. tedirgindir. bunu çok seviyorum abi. onun hayatındaki en büyük sorun bir sepet şu an ama benim değil. banane, rahatım ben. sepetçi tedirgin. sen bak o sepetlere, ben almayacağım, bana sepet lazım değil diye düşünürüm kendi kendime. sonra -o sepetler pek iyi değil... derim ve giderim eve. e tabi ki eve vardığımda balık kraker yerim.

canı çeken olduysa özür dilerim :( amacım balık krakeri korumak ve yaşatmak. yıllardır yemiyordum. her mahallede 7-8 bakkal olduğu yıllarda yemiştim en son. ne güzelmiş.